Soe Moe Thein

        At its third meeting, held at San Jose', Costa Rica, 22-6 February 1994, the World Commision on Culture and Development set itself three goals, the third of which was 'to promote a new cultural dynamic: the culture of peace and culture of development'. The Commission undertook to 'endeavour to recommend the concrete measures that could promote, on a national and international scale, a culture of peace' and went on to state that ' a culture of peace, culture of democracy and culture of human rights are indivisible. Their effective implementation must result in a democratic management and ......................... the prevention of intercultural conflicts. ၁၉၉၄ ခုနစ် ဖေဖော်ဝါရီလ ၂၂ရက်နေ့မှ ၂၆ ရက်နေ့အတွင်း Costa Rica နိုင်ငံ San Jose' မြို့တွင်    ကျင်းပခဲ့သော တတိယအကြိမ်မြောက် the World Commission on Culture and Development (အစဉ်အလာ/လုပ်ရိုးထုံးစံနှင့် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုဆိုင်ရာ ကမ္ဘာ့အကြံပေးဆွးနွေးပွဲ) မှ ပန်းတိုင် ၃ ခု ချမှတ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။ တတိယမြေ

Nowadays with the help of advancement in technology we, human beings become well aware of things that are happening all around the world. Information available on the tip of a finger is so much overloaded to the capacity of a human brain. Sometimes we wonder about what a society that we are living in right now by seeing a headline that totally challenge your background of scientific literacy and the integrity of morality. Everything is seemed pretty much chaotic and some are seemed kind of fucked up even if you are quite optimistic in terms of life philosophy. It is not only just because of the technology that we aware, it is also quite true in reality that our human society as a whole becomes more complex and I want to name it as the awakening as a being. Human being is a living being that can learn pattern. Yes, our ancestors liked patterns, they had noticed them, they observed and they learnt from them and eventually evolved into human beings who created civilizations across th

အပြစ်ဆိုတာ အင်္ဂလိပ်လိုဆိုရင် guilt ပေါ့နော်။ လူတိုင်း အပြစ်ဖြစ်ဘူးကြမှာပါ။ အပြစ်နဲ့အမှားနဲ့ဘာကွာလဲဆိုတော့ အပြစ်ဆိုတာအမှားတစ်မျိုးဘဲ။ အမှားတိုင်းက အပြစ်မဟုတ်ပေမယ့် အပြစ်တိုင်းကတော့ အမှားပဲ။ ဘယ်လိုအမှားမျိုးလဲဆိုတော့ မိမိနဲ့မိမိပတ်ဝန်းကျင်ကို ထိခိုက်နစ်နာစေတဲ့ အမှားမျိုးကို အပြစ်လို့ပြောရမှာဖြစ်တယ်။ I am guilty လို့ပြောလိုက်တာက အပြစ်ဝန်ခံလိုက်တာပဲဖြစ်တယ်။ အပြစ်ဆိုတာလုပ်ဖြစ်တတ်ကြပေမယ့် အပြစ်ဝန်ခံဖို့ကမလွယ်ဘူး။ အပြစ်နဲ့ဆိုင်တဲ့ ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ပြောပြချင်တယ်။ ရှေးအခါတုန်းက ဒိသာပါမောက္ခတစ်ဦးဆီမှာ မင်းညီမင်းသားတွေ ပညာဆည်းပူးကြတယ်။ သူတို့နဲ့အတူပဲ ကုန်သည်တစ်ဦးရဲ့သားလည်းပါတယ်။ တနေ့မှာ မင်းသားတစ်ဦးက ဗိုက်ဆာလို့ဆိုပြီး ငှက်ပျောသီး တစ်ခုကို ခိုးစားလိုက်တယ်။ ဆရာကြီးက သူ့တပည့်တွေကို စာရိတ္တပိုင်းဆိုင်ရာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အရမ်းတန်းဖိုးထားပြီး သင်ပေးလေ့ရှိတယ်။ ငှက်ပျောသီးတစ်ခု ပျောက်နေတာကို သိတော့ သူ့တပည့်တွေကို ဘယ်သူခိုးစားလည်း ဆိုပြီမေးချင်တယ်။ မင်းညီမင်းသားတွေဆိုတော့ အဲ့လိုပြောလို့ မရဘူးလေ။ သူတို့ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာထိခိုက်မှာပေါ့။ ရှေးတုန်းက honor ဂုဏ်သိက္ခာကအရမ်းအရေးကြီးတယ်။ စကားကို အခုခေတ်လို တည့်တည့်ပ